Πρόσκληση για την 3η συνάντηση Σχολής Γονέων

«Δεν χωρίζουν, όμως, έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο ή κι δυο μας ή κανείς ως την άκρη της κλωστής ισορροπήσαμε εμείς.»Διαζύγιο. Μια λέξη, επιφορτισμένη με εντελώς αρνητικό περιεχόμενο και νόημα. Μια λέξη που κτυπά βαριά μέσα μας και στην καρδιά μας, γιατί μας στέλνει το μήνυμα του χωρισμού, της διάλυσης, του κενού. Απουσία σύνδεσης και ενότητας. Έλλειψη προοπτικής και ελπίδας. Κάτι σαν τέλος, σαν θανατικό. Όταν πρόκειται για το χωρισμό ενός ζευγαριού, αυτό σημαίνει το τέλος μιας σχέσης, και της δέσμευσης ενός άντρα και μιας γυναίκας, να μοιράζονται κοινές στιγμές, κοινά πράγματα, κοινές σκέψεις, να κάνουν μαζί ό,τι τους αρέσει, να γίνονται ένα, σωματικά, συναισθηματικά, ψυχικά. Αυτό τελειώνει. Διακόπτεται, σταματά, απότομα και βίαια. Γιατί; Τι δεν πήγε καλά, απ’ όλα τα πιο πάνω που αναφέραμε, τι απέτυχε; Δεν ήταν ωραία όλα αυτά από μόνα τους, χρειαζόντουσαν και «κάτι άλλο», για να τα διατηρήσουν και να οδηγηθούν στη σύνδεση και την ενότητα; Και πιο ήταν αυτό, το «κάτι άλλο»;    Ο σκοπός της ομιλίας είναι να προσεγγίσουμε χωρίς φανατικές υπερβολές, εξιδανικεύσεις, αφορισμούς και κατηγορίες, μια νέα ματιά στο θέμα του χωρισμού στο ζευγάρι. Βασικός μας σύμβουλος είναι η διακριτική και προσεκτική προσπάθεια σύνθεσης, διαφορετικών αντιλήψεων για το θέμα και την προοπτική της ανδρόγυνης σχέσης και του γάμου, οι προσωπικές και κοινωνικές εμπειρίες μας, καθώς και οι παρατηρήσεις της ψυχολογικής σκέψης, και κυρίως της Συστημικής – Οικογενειακής θεραπείας.Γιατί όχι, να κάνουμε και τη «θετική αναπλαισίωση» του διαζυγίου. Να δούμε δηλαδή από ποιες απόψεις, νοοτροπίες, συμπεριφορές, πρέπει να πάρει διαζύγιο το σύγχρονο ζευγάρι και η κοινωνία, γενικότερα. Μερικά πράγματα είναι συνειδητοποιημένο από πολλούς, ότι οφείλουμε να τα δούμε με άλλη ματιά και να προσπαθήσουμε να τα αλλάξουμε. Οφείλουμε να δούμε με αίσθηση προοπτικής τη σχέση του ζευγαριού, το δύσκολο ρόλο του διαζυγίου στα σύγχρονα δεδομένα και καταστάσεις, την εξέλιξη της οικογένειας και της δεσμευτικής σχέσης. Γιατί ένα ζευγάρι που επιθυμεί να είναι μαζί, σ’ αυτό το ωραίο ταξίδι που ονομάζουμε σχέση, έρωτα, αγάπη, ακόμη και με τις καλύτερες προϋποθέσεις δεν τα καταφέρνει και οδηγείται στο «διέξοδο» του χωρισμού και του διαζυγίου; «Δεν χωρίζουν, όμως, έτσι οι ζωές των ανθρώπων που αγαπήθηκαν με τόσο κόπο…», εκφράζει τον πόνο του χωρισμού, ένα σύγχρονο τραγούδι.Ο γάμος είτε ως κοινωνικός θεσμός είτε ως διαδικασία δέσμευσης, βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο και κομβικό σημείο, στο οποίο το ζευγάρι οφείλει να συνδέσει το κοινωνικό με το προσωπικό. Το ατομικό με το κοινό. Την προσφορά και τη θυσία με την ικανοποίηση των προσωπικών επιθυμιών και αναγκών. Την αποδοχή των ευθυνών και των δυσκολιών με τις στιγμές της απόλαυσης και της χαράς. Το δέον με το πραγματικό. Το τέλειο με το ατελές. Εκεί κάπου, βρίσκεται και το «κάτι άλλο», για τη σταθερότητα, την εξέλιξη και την ολοκλήρωση της αρχικής τους δέσμευσης. Ο γάμος παραμένει ο συνδετικός κρίκος των δύο φύλων και η υπέρβαση της μοναχικότητάς τους, αλλά και η επισήμανση της μοναδικότητάς τους. Γι’ αυτό τα σύγχρονα ζευγάρια ακόμη και μέσα από τις επώδυνες εμπειρίες του χωρισμού, των μπερδεμάτων τους, των διαπραγματεύσεων και των πολλών δυσκολιών,  συνεχίζουν να προσπαθούν και να αγωνίζονται για το κοινό τους όνειρο. Τον έρωτα και την αγάπη. Πoιoς τολμά να τα αμφισβητήσει;Λεωνίδας ΚωλέττηςΕκπαιδευτικός-Ψυχολόγος, Συστημικός κ΄ Οικογενειακός θεραπευτής.